Stanisław Szeligiewicz (1819-1904) – radny miasta Tarnowa


Stanisław Szeligiewicz urodził się w 1819 r.[1] w Starym Sączu. Jego ojcem był miejscowy kuśnierz Marcin Szeligiewicz. Stanisław wyuczył się zawodu krawieckiego w specjalności - krawiectwo męskie, uprawnienia mistrzowskie uzyskał ok. 1843 r. Prawdopodobnie w tym samym czasie osiedlił się w Tarnowie. Jego pracownia krawiecka w latach osiemdziesiątych XIX w. mieściła się przy ul. Katedralnej, później przy ulicy Panny Maryi gdzie mieszkał. Przez 50 lat był cechmistrzem cechu krawieckiego, był również współzałożycielem, a później honorowym wiceprezesem Stowarzyszenia Rękodzielników Chrześcijańskich „Gwiazda Tarnowska”. W radzie Miasta Tarnowa zasiadał już w czasach przed autonomicznych. W 1867 r. został wybrany do pierwszej autonomicznej rady miejskiej i zasiadał w niej nieprzerwanie do 1899 r. W 1903 r. obchodził jubileusz pięćdziesięciolecia pracy zawodowej, który tak opisywała miejscowa prasa:

„50-letni jubileusz zawodowej pracy obchodził dn. 15 listopada p. Stanisław Szeligiewicz, przełożony korporacji krawieckiej. To też w dniu tym zgromadził się u jubilata cały niemal cech krawiecki, nie tylko katolicy, ale i żydzi, którzy uznając życzliwość koleżeńską i obywatelską działalność p. Szeligiewicza, czego chyba najlepszym dowodem, że przez lat 44 urząd radnego miasta piastował – z całego serca składali mu życzenia. Na intencję jubilata odprawił rano ks. Warchołowski mszę św. w kościółku N.M.P. na Burku, a wieczorem dnia tegoż urządzono na cześć solenizanta w stowarzyszeniu „Gwiazda” skromną biesiadę, wśród której posypał się szereg toastów na cześć jubilata”.

Stanisław Szeligiewicz dał się poznać jako gorący patriota. W czasie „Wiosny Ludów” w Galicji należał do Obwodowej Rady Narodowej oraz do Gwardii Narodowej. Za swą działalność patriotyczną był represjonowany, zostając „więźniem stanu”.

W 1861 r. organizował oraz brał udział w licznych w owym czasie manifestacjach patriotycznych (także tej słynnej w dniu 2 listopada 1861 r. na tarnowskim Starym Cmentarzu)  i znalazł się w związku z tym wśród oskarżonych w tzw. „sprawie tarnowskiej”. Później wchodził w skład Komitetu Rewolucyjnego, który gromadził środki finansowe na rzecz planowanego Powstania Styczniowego oraz należał  do tzw. „Ławy Obwodowej”, której zadaniem było udzielanie wszechstronnej pomocy uczestnikom powstania. Nie brał jednak w nim osobistego udziału. Przez władze austriackie uznany za „politycznie podejrzanego powiatu tarnowskiego”.

Był czterokrotnie żonaty. Dwie pierwsze żony zmarły w niedługim czasie od ślubów, a dzieci z tych związków nie dożyły do dorosłości. W 1851 r. ożenił się z Marią Dobrzańską i z nią doczekał się 11 dzieci[9]. Syn Szczęsny był wysokim urzędnikiem skarbowym w Tarnowie i posiadał tytuł nadradcy skarbu. Drugi z synów Józef był urzędnikiem pocztowym, natomiast trzeci Walenty zegarmistrz, przysparzał mu wiele wstydu i kłopotów. Po śmierci Marii w 1885 r. ożenił się po raz czwarty z Anną z Rudnickich. O dzieciach z tego małżeństwa nic nie wiadomo.          

Stanisław Szeligiewicz zmarł w Tarnowie 27 czerwca 1904 r. Został pochowany na Cmentarzu Starym w Tarnowie w grobowcu rodzinnym mieszczącym się tuż obok kaplicy Książąt Sanguszków.

Jarosław Zbrożek

 Bibliografia

Opracowania:
1. Kunisz A., Udział Ziemi Tarnowskiej w Powstaniu Styczniowym, Kraków 1990.
2. Leniek J., Herzig F., Leśniak F., Dzieje Miasta Tarnowa, Tarnów 1911.
3. Sypek A., Cmentarz Stary w Tarnowie – Przewodnik cz. II, Tarnów 1994.

Czasopisma:
1. „Pogoń” 1897, nr 25.
2. „Pogoń” 1903, nr 47.
3. „Pogoń” 1904, nr 27. 

Fotografie

1. Stanisław Szeligiewicz (fot. Tarnów – Stare Miasto – Wielki Przewodnik t. 2, red. S. Potępa, Tarnów 1995).
                                           
[1] A. Sypek, Cmentarz Stary w Tarnowie – Przewodnik cz. II, Tarnów 1994 s. 102 podaje rok 1821, natomiast w nekrologu w „Pogoni” 1904, nr 27 jest zapis „zmarł dn. 27 czerwca przeżywszy lat 85”, co w konsekwencji daje rok 1819 – tę datę potwierdzają również księgi parafialne.