Ulica św. Ducha

Ulica św. Ducha biegnie od ulicy Targowej w kierunku południowym i wychodzi na plac gen. Józefa Bema popularnie zwanego „Burkiem”. W 1796 r. była już widoczna na planie Tarnowa autorstwa Franza von Grottgera. Wówczas jej zachodnia strona posiadała zabudowę drewnianą jak i murowaną, natomiast wschodnia jej część była niezabudowana tworząc zaplecza budynków stojących na ulicy Targowej.

Nazwa ulicy pojawiła się w 1848 r. gdzie na ówczesnym planie Tarnowa została oznaczona jako „Hl. Geist Gasse”. Nazwa ta wzięła się zapewne od kościoła p.w. św. Ducha stojącego na późniejszym placu gen. Józefa Bema. Do połowy XIX wieku zachodnia część ulicy posiadała już zwartą zabudowę wyłącznie murowaną, natomiast wschodnia część zabudowę oficynową związaną z budynkami frontowymi stojącymi przy ulicy Targowej. Od II połowy XIX wieku zabudowa oficynowa przekształciła się w ciąg urokliwych kamieniczek.

Interesującym z punktu widzenia architektonicznego jest dom pod nr 11. Zbudowany został w I połowie XIX wieku w popularnym ówcześnie stylu „rundbogenstil”. Jest to budynek dwukondygnacyjny z wyraźnie zaznaczonym cokołem, z głównym wejściem i bramą na osi, podniesioną na wysokość cokołu, ze schodkami, wyraziście zaakcentowanym rodzajem wgłębnego portyku, podkreślonego półkolistym obramieniem.

Po II wojnie światowej ulica św. Ducha nosiła nazwę Ducha, po 1989 r. powrócono do starej nazwy. Obecnie na ulicy św. Ducha mieści się punkt Poczty Polskiej, duży sklep spożywczo-przemysłowy znanej marki oraz kilka mniejszych punktów handlowych i usługowych o różnym profilu.

Jarosław Zbrożek