Dom rektora, później prałata kanclerza
Dom rektora, później prałata kanclerza to budynek w północno-zachodniej części Placu Katedralnego
powstały w II połowie XVI wieku. Jest to budowla piętrowa, częściowo podpiwniczona, nakryta dachem
czterospadowym. Piwnice i parter nakryte są sklepieniami z II połowy XVI wieku. Otwory okienne w fasadzie
budynku stylizowane na XVI-wieczne są efektem remontu w latach 1847-49. Brama wejściowa – klepkowa z XIX wieku.
Budynek zbudowany został z przeznaczeniem na mieszkanie rektora szkoły parafialnej. W latach osiemdziesiątych
XVII wieku został rezydencją prałata kanclerza. Po 1785 r. dom przejął Fundusz Religijny. W latach 1814-1817
budowla stała się własnością szkoły austriackiej i urządzono w niej mieszkanie dla dyrektora, tę funkcję pełniła
do początku XX wieku. Po II wojnie światowej dom stał się częścią kompleksu budynków Muzeum Diecezjalnego.
Jarosław Zbrożek
Bibliografia
Opracowania:
1. Krupiński A. B., Zabytki urbanistyki i architektury województwa tarnowskiego, Tarnów 1989.
2. Moskal K., Dom rektora, [w:] Encyklopedia Tarnowa, red. A. Niedojadło, Tarnów 2010.
3. Trusz M., Dom rektora, później prałata kanclerza, [w:] Tarnów – Stare Miasto – Wielki Przewodnik t. 2, red. S. Potępa, Tarnów 1995.
Fotografie
1. Dom rektora, później prałata kanclerza – zbiór (fot. Jarosław Zbrożek).