Ignacy Łobos (1827-1900) – biskup tarnowski 1886-1900

Ignacy Józef Łobos ur. 16 sierpnia 1827 r. w Drohobyczu, był synem Wojciecha Łobosa i Anny z Jaremów. Szkołę powszechną ukończył w Drohobyczu, zaś gimnazjum w Samborze. 

Studiował filozofię i teologię w Przemyślu. Święcenia kapłańskie przyjął 7 września 1851 r. z rąk bpa F. Wierzchlejskiego. Pracował jako wikariusz w Strzałkowicach (1851) i w Samborze (w 1852).

Od 1855 r. prefekt Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, zastępca profesora pedagogiki. W 1858 r. pracował w gimnazjumw Przemyślu, od 1859 r. był ojcem duchownym, ponadto pracował w sądzie biskupim. W 1865 r. został kanclerzem kurii diecezjalnej. W 1867 r. odbył pielgrzymkę do Rzymu. 6 września 1878 r. został prałatem scholastykiem kapituły katedralnej w Przemyślu, był też dziekanem dekanatu przemyskiego. W czerwcu 1881 r. został wikariuszem kapitulnym w Przemyślu. 27 marca 1882 r. został mianowany przez paieża Leona III na biskupa sufragana przemyskiego.  Sakrę biskupią przyjął 16 kwietnia 1882 r. w Krakowie z rąk bpa A. Dunajewskiego.

1 grudnia 1885 r. bp. I. Łobos został administratorem diecezji tarnowskiej, zaś 15 grudnia 1885 r. został mianowany przez cesarza Franciszek Józef I biskupem tarnowskim. Papież Leon XIII prekonizował go na to stanowisko 15 stycznia 1886 r. Ingres od katedry tarnowskiej odbył się 23 maja 1886 r. Bp I. zajął się gruntownym remontem katedry w latach 1890-1900; utworzył cztery nowe dekanaty (kolbuszowski, limanowski, radłowski i tuchowski), wizytował parafiie. W 1888 r. mianował rektorem WSD ks. J. Bąbę. W 1886 r. zwołał I synod dziekański, podczas którego objaśnił zadania i obowiązki księży dziekanów. Zorganizował jubileusz 600-lecia śmierci bł. Kingi oraz podjął starania o jej kanonizację. Do Tuchowa sprowadził oo. Redemptorystów. Podczas jego rządów powstało wiele domów sióstr służebniczek dębickich i starowiejskich. 14 listopada 1887 r. powołał do życia Towarzystwo Muzyki Kościelnej pw. św. Wojciecha, zaś w 1888 r. szkołę organistowską w Tarnowie. Wielkim jego osiągnięciem było utworzenie pierwszego na ziemiach polskich Muzeum Diecezjalnego. Popierał rozwój szkolnictwa i zachęcał do otwierania czytelni ludowych i ochronek, polecił odgrywać w parafiach jasełka. Był tajnym radcą cesarza, asystentem tronu papieskiego, hrabią i patrycjuszem rzymskim. Posiadał honorowe obywatelstwa miast Tarnowa, Biecza, Drohobycza i Leżajska.

Zmarł nagle w Wielkanoc 15 kwietnia 1900 r. w Tarnowie. Spoczywa na Cmentarzu Starym w grobowcu kapitulnym.

Mieczysław Czosnyka

Biliografia

Opracowania:

1. Kumor B., Diecezja tarnowska, Kraków 1985.
2. Nowak A., Słownik biograficzny kapłanów diecezji tarnowskiej 1786-1985, t. I, Biskupi i kanonicy, Tarnów 1999.

Czasopisma:

1. Brożek G., Stara sutanna i worek książek, „Tarnowski Gość Niedzielny” 2011, nr 12.

Fotografie

1. Ignacy Łobos (fot. Archiwum Diecezjalne w Tarnowie).