MOJE MIASTO TARNÓW – MÓJ POWIAT TARNOWSKI

Tarnowskie więzienie Tarnowskie więzienie, zwane obecnie Zakładem Karnym, przy ul. S. Konarskiego 2 podczas II wojny światowej było więzieniem głównie politycznym. Przebywali w nim w większości młodzi więźniowie z Tarnowa i bliższych oraz dalszych terenów. Usuwano z niego więźniów  (na ogół politycznych), transportując na rozstrzelanie lub do obozów koncentracyjnych. Skazanych na śmierć (po odczytaniu im wyroków na korytarzu więziennym) gromadzono w tzw. celach śmierci (Abgangzelle), skąd o świcie lub zmierzchu zakuwano w kajdany, lub krępowano ręce drutem, ładowano na ciężarowe auta  i wywożono poza miasto.  Miejsc straceń w okolicach Tarnowa było wiele. Najczęściej był to lasy: „Buczyna” – Zbylitowska Góra, „Kruk” – Skrzyszów, a także lasy Pogórskiej Woli, Piotrkowic, „Sośnina” – w okolicach Pawęzowa i Śmigna. Nadto egzekucji dokonywano na pobliskiej górze św. Marcina. Nieco dalej w lasach wojnickich, zakliczyńskich. Niemcy starannie zacierali ślady swoich zbrodni przez sadzeni

Cmentarz wojenny nr 202 w Tarnowie, położony jest pomiędzy ulicami: Starodąbrowską i Matki Bożej Fatimskiej w pobliżu skrzyżowania tej ulicy z ulicami Krzyską i Szpitalną. Cmentarz ten był kwaterą wojenną na dawnym cmentarzu garnizonowym. Jego pomnikiem centralnym był kamienny obelisk usytuowany na placu znajdującym się w centrum założenia kwatery. Na mogiłach znajdowały się niskie betonowe nagrobki z krzyżami na szczycie, całość ogrodzona była żywopłotem. Projektant cmentarza jest nieznany. W 28 mogiłach zbiorowych i 165 pojedynczych spoczywa 680 żołnierzy armii austro-węgierskiej, 9 żołnierzy armii niemieckiej i 796 żołnierzy armii rosyjskiej zmarłych od początku I wojny światowej do 25 maja 1915 r. W latach 60. XX wieku ówczesne władze miasta Tarnowa zdecydowały o likwidacji tego cmentarza. Usunięto pomnik centralny i nagrobki, jednak nie ekshumowano pochowanych tam żołnierzy. Miejsce to stało się skwerem. Na początku XXI wieku zrekonstruowano pomnik centralny i jeden nagrobek

Dzień i noc na posterunku Historia Zakładowej Straży Pożarnej w Grupie Azoty S.A. jest nierozerwalnie związana z powstaniem Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach (PFZA), jednej z największych inwestycji gospodarczych międzywojennej Polski. Dzięki inicjatywie i osobistemu zaangażowaniu prezydenta II RP Ignacego Mościckiego, na podtarnowskich terenach powstała nowoczesna fabryka chemiczna; zakład, o którego bezpieczeństwo dbał wyspecjalizowany w ochronie przeciwpożarowej zespół kilkudziesięciu strażaków. Pomimo upływu lat, zawieruchy wojennej, zmian ustrojowych i przekształceń w ramach wewnętrznej struktury przedsiębiorstwa jedno pozostaje niezmiennie – fabryka i stojąca „na posterunku” Zakładowa Straż Pożarna (ZSP) tworzą spójną całość, zapewniając bezpieczeństwo pracownikom Grupy Azoty S.A.