MOJE MIASTO TARNÓW – MÓJ POWIAT TARNOWSKI

Jednostka 16. Pułk Piechoty  powstał w Tarnowie w 1918 r. na bazie austriackiego 57. „galicyjskiego” pułku piechoty. Początkowo nazywano go dodając do starego numeru określnik „Ziemi Tarnowskiej” lub „Dzieci Tarnowskich”, co było powszechną tendencją w nowopowstających jednostkach wojskowych. Ostatecznie nazwa pułku ukształtowała się w lutym 1919 r., kiedy to pułk otrzymał numer 16 [1] . Rok 1918 nie tylko oznaczał koniec I wojny światowej, ale także początek nowych konfliktów które miały zdecydować o przebiegu granic państwa polskiego.

Dla wszystkich pokoleń tarnowian, a przede wszystkim dla badaczy dziejów Tarnowa, co najmniej od czasów ks. Wincentego Balickiego nie ulegało wątpliwości, że założycielem miasta pod Górą św. Marcina jest Spycimir herbu Leliwa, jeden z najwybitniejszych Polaków średniowiecznego okresu historii Polski. Od niedawna jednak w tarnowskich mediach coraz częściej można usłyszeć, że dokonał tego ktoś inny. Czy zatem odnaleziono nowe źródło pisane, bądź archeologiczne, które rzuca nowe światło na genezę miasta i nakazuje pisać na nowo historię Tarnowa? Okazuje się, że nic takiego nie zaszło. Początek tego zamieszania datuje się od 2 lipca 2009 r., kiedy na skwerze przy ul. Wałowej odsłonięto pomnik króla Władysława Łokietka z napisem informującym, że to on właśnie lokował Tarnów AD 1330.

Artykuł niniejszy ma za zadanie przedstawienie w zarysie historii KM PSP w Tarnowie. Uwzględnia on dzieje straży pożarnej na terenie Galicji od dziewiętnastego wieku do dnia dzisiejszego, ze szczególnym uwzględnieniem powiatu tarnowskiego. Pokazuje dynamiczny rozwój jednostek pożarniczych, od grup ochotniczych do w pełni wyspecjalizowanych formacji zawodowych. Uwzględnia także podstawowe informacje na temat bazy lokalowej i sprzętowej tarnowskiej straży. W średniowiecznym Tarnowie istniały organizacje cechowe rzemieślników, którzy byli właścicielami domów i warsztatów pracy, dzięki czemu stanowili podstawowy człon wspólnoty miejskiej [1] . Na owych cechowych organizacjach oparta została pierwsza straż pożarna, która swój regulamin ogniowy otrzymała już 425 lat temu. Cechy rzemieślnicze obowiązane były do niesienia pomocy w razie pożaru w wyznaczonych punktach miasta. Obiekty ważne dla miasta, lub grożące rozprzestrzenieniem się pożaru znajdowały się pod opieką dwóch, a nawet trzech

Choroby towarzyszą ludziom od zawsze. Od zawsze też starano się im zapobiegać, a w momencie, gdy okazywało się to niemożliwe, również je zwalczać. Każda epoka cechowała się odmiennymi metodami i środkami stosowanymi w walce ze schorzeniami. Kolejne pokolenia korzystały z doświadczeń poprzedników, ale też wypracowywały własne, nowe sposoby leczenia. W ten sposób doszło do wykształcenia się całego systemu wiedzy leczniczej, która w mniejszym lub większym stopniu była orężem w walce z rozmaitymi chorobami. Wiedzę przekazywano z ojca na syna i z matki na córkę. Trwała ona w społeczeństwie równolegle z rozwojem nowoczesnej medycyny. Niezależnie bowiem od tego, co mówili i zalecali lekarze, lud wiedział swoje, a tzw. medycyna ludowa przez długi czas uważana była za jedyną skuteczną [1] .

Dzieje polskich kolei liczące już ponad 160 lat były równie burzliwe, jak dzieje naszego kraju i narodu. Ponad połowa tego okresu, od czasu budowy pierwszych linii aż do 1918 r., upłynęła w warunkach niewoli i podziału Polski na trzy zabory. W każdym z nich sieć kolejowa tworzyła się odrębnie, w nierównomiernym tempie i pod wpływem gospodarczych bądź strategicznych interesów mocarstw zaborczych. Z tych trzech niepowiązanych ze sobą układów Polska niepodległa musiała zbudować spójny, jednolity system komunikacyjny. Zbudowała, jednak obie wojny światowe, podczas których główny front działań kilkakrotnie przetaczał się przez ziemie Polski, zadały naszym kolejom niezwykle dotkliwe straty dziesiątkując kadrę i obracając w ruinę dorobek wielu lat pracy. Dwa razy nasz kraj musiał ponieść olbrzymi ciężar odbudowy transportu kolejowego ze zniszczeń wojennych. Było to przedsięwzięcie dokonane ofiarnymi rękami polskich kolejarzy i budowniczych.

Władysław Jan Olszowski urodził się 14 czerwca 1893 r w Łapczycy, w powiecie bocheńskim. Był synem Franciszka i Agnieszki z Jachymów. Ukończył szkołę ludową,  4 klasy  gimnazjum w 1910 r., seminarium nauczycielskie w  Tarnowie. Maturę zdał 4 czerwca  1914 r. w  Tarnowie. Uprawnienia do pracy w szkołach  pospolitych uzyskał 1 marca 1917 r.

Jubileuszowa uroczystość - Zjazd Gazowników Polskich w Tarnowie 15 października 2009 r. w auli Wyższego Seminarium Duchownego odbyła się uroczysta Gala z okazji 90-lecia Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych (PZITS). Obok licznych okolicznościowych wystąpień,  przedstawiono historię stowarzyszenia oraz uhonorowano Medalami 90-lecia PZITS zasłużonych jego działaczy. Natomiast 16 października 2009 r. w auli Instytutu Politechnicznego Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej odbyły się obrady XXXVIII Zjazdu Gazowników Polskich pod hasłem ,,Z historią i nową strategią – w bezpieczną przyszłość polskiego gazownictwa”. Warto zaznaczyć, iż był to pierwszy Zjazd zorganizowany w grodzie Leliwitów.