MOJE MIASTO TARNÓW – MÓJ POWIAT TARNOWSKI

Za sprawą funkcjonującego w mieście Seminarium Duchownego, swoje losy z Tarnowem, na dłuższy bądź krótszy czas wiązało wielu późniejszych kapłanów, również tych którzy odegrali istotną rolę w życiu Kościoła lokalnego, powszechnego, ale i nie tylko. Jedną z takich postaci był Włodzimierz Dionizy Ledóchowski (Halka-Ledóchowski).

Mieszkańcy Brzozowej tak jak i większości innych wsi galicyjskich nie odżywiali się zbyt dobrze. Nie zwracali uwagi na jakość potraw, a skupiali się raczej na tym, aby posiłek był syty. Przyczyn takiego stanu rzeczy można upatrywać przede wszystkim w ubóstwie w jakim im przyszło żyć. Brzozowianom trudno było sobie pozwolić nie tylko na potrawy mięsne, ale nawet na produkty pochodzenia zwierzęcego. Jeżeli chłop posiadał w gospodarstwie bydło rogate, to pod dostatkiem miał jedynie mleka i masła, mięso zaś oddawane było zazwyczaj na sprzedaż. Podobnie, jeśli chowano drób, zarówno mięso jak i jaja przeznaczano na handel. Wyjątek stanowiły niedziele, najważniejsze święta kościelne oraz najważniejsze uroczystości rodzinne takie jak wesela. Wtedy na stole chłopskim gościł np. rosół, pierogi czy dania mięsne. Na co dzień zaś przygotowywano posiłki z ziemniaków, roślin strączkowych, kapusty, owoców, zbóż, czyli generalnie tego, co dostępne było we własnym ogródku. Mieszkańcom wsi

Z chwilą wejścia w posiadanie Tarnowa Małego i Tarnowa Wielkiego, Spicymir Leliwita zaczął oglądać się bacznie za miejscem budowy swojej rodowej siedziby. Najpierw zabiegał u króla Władysława Łokietka o lokację tych osad jako wsi na prawie niemieckim, co się stało 27 listopada 1328 r., a następnie o lokację Tarnowa Wielkiego już jako miasta na prawie magdeburskim 7 marca 1330 r. Wiele w tym względzie pomogły mu pełnione najwyższe funkcje w państwie polskim: wojewody krakowskiego (1320), a później kasztelana krakowskiego (1331). Utworzenie ośrodka miejskiego na tym właśnie terenie nie było dziełem przypadku, lecz wynikało z mądrej i dalekowzrocznej polityki.

Dawny budynek ratusza w Żabnie stoi w północnej części Rynku tuż obok kościoła parafialnego. Jest to budynek neoklasycystyczny, murowany z cegły, piętrowy, jego fasada jest pięcioosiowa, nakryta tympanonem z wieżyczką zegarową. Wejście jest umiejscowione centralnie i poprzedzone podestem z dwoma biegami schodów.

Pożary towarzyszyły ludzkości od początków jej istnienia. W regionie tarnowskim na przestrzeni dziejów zdarzały się duże pożary trawiące większą część zabudowy miast czy wsi. Jednym z takich pożarów był pożar Żabna w 1888 r., który wybuchł 20 kwietnia w jednej ze stodół w okolicach dzisiejszej ul. Tarnowskiej. Ogień, z powodu silnego wiatru oraz wysuszonego pokrycia dachowego (strzechy, gonty), rozszerzał się dość szybko. Akcja gaśnicza była prowadzona chaotycznie, brak było odpowiedniego sprzętu gaśniczego, a ludność okolicznych wsi z nieznanych przyczyn nie udzieliła pomocy płonącemu miastu.